سایت قبلی www.kulaian.com  به دلایلی که روشن نیست از دسترس ما خارج شده است. بنابراین در انتقال مقالات به سایت جدید ( همین سایت  www.kulaeian.com ) تاریخ تحریر مقالات پیشین از جمله تاریخ یادداشت (( درباره من )) نیازمند اصلاح می باشد.

مشکل ما ؛ زخم کهنه بر بدنه اقتصاد سیاسی است . به نظر می رسد از شروع درمان، تا آغاز التیام این زخم ، راه ما طولانی است و تصوری غیر از این ، ساده اندیشی است . در این راه نیازمند دقت و تامل بیشتر اقتصاددانان وطنی به ویژه آن ها که اقتصاددانان رسمی محسوب می شوند ،هستیم . شوربختانه راه حلی موثر از سوی این دسته از عالمان ما تا کنون ظهور نکرده است و قریب نیم قرن دستگاه های سیاسی کشور در تـلـه غفلت اقتصاددانانی مثل آقای محسن رنانی دست و پا زده اند . این منتقد اقتصاددان که فقط به عنوان مثال ، نامش را آورده ایم و هم دیگران که شبیه او عمل می کنند ، دائم نشانه های چرکین برآمده از زخم را به همه نشان می دهند و مدام آن را فریاد میزنند اما برای علاج ، راهی نشان نمی دهند و خود

آقای عباس عبدی در گفتگویی با تجارت فردا تحت عنوان ” نا کارآمدی ها مسری است ” ابراز عقیده می کنند و می گویند یکی از مهم ترین مشکلاتی که در ایران وجود دارد ، نامتعین و نا مناسب بودن قدرت است . مستقیم به سر اصل مطلب برویم و بگوییم قدرت از آن مردم و برآمده از مردم است ، . حکومت ها آن چه که به خرج می دهند با تکیه بر قدرتی است که از جانب مردم محقق میشود ، اما قدرت مردم چگونه و ازکدام طریق به دولت و صاحبان قدرت می رسد . متاسفانه برای روشنفکران ما در ایران قدرت مردم فقط در صندوق رای خلاصه می شود و این خطا نابخشودنی است . قدرت اصلی مردم که به دولت هدیه می شود قدرت مالیه است . آنچه به صندوق دولت می رود همان اصل قدرت است که از مردم به دولت می رسد .

« …..با استفاده از فرصت، نقد به نوشته یی دارم از یک همولایتی بنام که با رساله یی که او از خود باقی گذاشت ، تحقیق در زمینه پژوهش های تاریخی و جستجو در ریشه های فرهنگی مردم شمال ایران را  متاسفانه سال ها به تاخیر انداخت …..» به نقل از  یک مقاله به قلم اینجانب در کتاب جشن نامه م.پ. جکتاجی به کوشش رحیم چراغی که توسط نشر فرهنگ ایلیا در سال ۹۶  به چاپ رسیده است . اصل مقاله در ادامه آمده است  . این که بگوییم کدام واژه زیبا است شاید چندان ساده نباشد امابدون شک  واژه فرهنگ برای همه زیبا است . شخصیت فرهنگی هم  نسبتی با این واژه دارد و اینجانب  پور احمد جکتاجی (محمد تقی ) را نمونه ای شاخص از یک شخصیت فرهنگی در گیلان و مازندران می شناسم . آشنایی من با آثارشان طی بیست سال اخیر بود از جمله اولین ها که خوب به خاطر دارم رساله یی بود۱ که