اگر به اظهارات دکتر فرشاد مومنی توجه کنیم باید ها و نباید ها از سوی ایشان فقط متوجه دولتیان و مجلسیان و گاهی هم متوجه بعضی همکاران محترم ایشانست . محور ضرورت ها که ایشان مطرح می کنند متوجه مالیه عظیمی است که منابع عمده تامین آن ، نفت و گاز کشورست . حتی امروز که تولید نفت کشور ( و نه صادرات نفت ) ، به نصف رسیده ، نفت و گاز هنوز هم مانند نیم قرن گذشته ،منبع اصلی تامین مالیه برای دولت و حکومت باقی مانده است . آقای مومنی و دیگرانی که مثل ایشان فکر می کنند این گمان را دارند که رهنمود های علمی ، دست اندر کاران و مجلسیان را در هزینه کرد ها و تخصیص اعتبارات منضبط تر می کند و به راه درست تر می برد . اما اشتباه ایشان ، به حساب نیاوردن عاملی نیرومند و پشتیبان ، موسوم به نظارت عمومی یا نظارت مردمی است .ا
اقتصاددانان ما با الگوی نامناسب خود در رواداری مالی مردم به حکومت ، چشم ده ها ملیون نفر را بسته نگهداشته اند . ده ها میلیون نفر که نظارت عمومی بر عهده آنانست و در واقع پرداخت کنندگان مالیه هنگفت به دولت اند ْچشم بسته باقی مانده اند . مالیه ای که آنا ن پرداخت می کنند سهم سرانه و سالیانه از منابع استثنایی نفت و گاز ملی است . همان منابعی که استحصال از آن ها ، شباهتی به استحصال از دیگر منابع ملی ندارد . استحصال از این منابع در ایران استثنایی ، بسیار هنگفت و در عین حال نقد است . درآمدهای حاصل ، مستقیم به خزانه و یا به صندوق دولت ریخته می شود . می شود گفت ملیون ها سرپرست خانوار از سرانه سالیانه خود از این منبع که مطابق قانون به حکومت و دولت عطیه می شود ، بی خبرند . این بی خبری نا مبارکست و باعث فقدان نظارت عمومی بر هزینه کرد مالیه ای عظیم است . باید ها و نباید های اقتصاددانان ما که بدان اشاره شد، متاسفانه این قضیه را شامل نیست . آنها گمان می کنند مردم تنها بر اساس ارقام نجومی و براساس ارقام مندرج در لوایح بودجه از سرانه خود آگاه می شوند که چنین چیزی انتظار نابجا و نادرست است . پرداخت کنندگان فقط و فقط با قبض و رسید دولت ، آگاه از سرانه خود می شوند و مطالبات خود از دولت را بر اساس آن ، بروز می دهند . اگر چنین تدبیری نباشد ، واضح است اقتصاد دانان دلسوز ، تنها می مانند و فریاد جگرخراششان هرگز به جایی نمی رسد . آنها باید به آگاهی مردم تکیه کنند و برای آگاهی عامه مردم به تدبیر لازم.اندیشه کنند . حق مردم است از میزان و مبلغی که از مال و از میراثشان به د ولت می رسد هر ساله با خبر شوند و انتظارات و مطالباتشان را بر اساس آن ارقام برآورد کنند . به امید آن روز !