حمایت مردم تکیه گاه  اصلی اصلاح طلبی است و اصلاح طلبان در جلب حمایت مردم نا موفق بوده اند .  این  فعالین سیاسی یعنی اصلاح طلبان ، گناه را به گردن رقیبان می اندازند ، رقیبانی که به اصول گرایان  موسوم شده اند . آیا واقعیت همین  است ؟ نظاره گر میدان مردمند و حرف حساب را مردم اگر بشنوند به آسانی از آن نخواهند گذشت .  معمولاً حرف حسابی که بخش قابل توجهی از مردم آن را درست بدانند و بخش قابل توجه دیگر آن را نادرست بیانگارند  ، پیش برد آن کاری مشکل است . اصلاح طلبان حرف حسابی که می توانست پشتیبانی همه مردم را به خود جلب کند متاسفانه با غفلتی نا بخشودنی ، کنار گذاشته اند .  به راستی این حرف حساب چه می توانست باشد  یا بهتر بگوییم  ، چه می تواند باشد ؟ به خاطر بدعتی که این حرف حساب با خود دارد

آقای کاتوزیان سال ها و سال هاست که ایران را بدون دلیل از کشور های شرقی و آسیایی کاملاً استثنا می کنند . اصطلاحی که ایشان باب کرده عده ای را  به بیراهه کشانده است .   همایون کاتوزیان چشم های خودش را به قحطی های دوره ای در تاریخ ایران بسته است . همان قحطی ها  و خشکسالی  ها که می آمد و می رفت و  هر بار با آمدنش همه چیز حتی قوانین نیم بند را  که پا می گرفت با خود می برد و در منطقه ای وسیع  از امپراطوری همه چیز از نو و  فقط با دخالت حکومت های نیمه جان در مرکز پا می گرفت و به دنبال آن  اشرافیت و مالکیت در همان منطقه ، دوباره به دسته و گروهی تازه تعلق می گرفت .(( نگاه کنید به جامعه قحطی و جامعه شناسی قحطی ( نگاه به عاملی بازدارنده در تکامل اجتماعی شرق ).

اگر کمی بی پرده سخن بگوییم، تلاش کارشناسان ما در برنامه ریزی اقتصاد نفتی ایران به تلاش دانش آموزی شباهت پیدا می کند که در حل مساله یی ساده در جبر، برای معادله یی بدون ریشه، با سعی و خطا در جست وجوی ریشه یا یافتن پاسخی غیرممکن است. آنها که سال های اولیه دبیرستان را به خاطر می آورند منظور مرا خوب درک می کنند. بلی مطلب این است که با استفاده از علم بسیاری اوقات شدنی یا نشدنی را از همان ابتدای کار می شود فهمید و کار بیهوده را کنار گذاشت. ولی متاسفانه با وجود این همه سعی و خطا، در اقتصاد کشور هنوز هم در ادراک چرایی این همه ناکامی ناتوان مانده ایم. در جامعه ایرانی ما که هنوز تک واژه یی ویژه علم با مفهوم علوم طبیعی (به معنای science) در زبان مردم حتی فرهیختگان جایی باز نکرده است شاید طرح اینگونه مسائل آن هم با

اگر به اظهارات دکتر فرشاد مومنی توجه کنیم باید ها و نباید ها از سوی ایشان  فقط متوجه دولتیان و مجلسیان و گاهی هم متوجه بعضی همکاران محترم ایشانست . محور ضرورت ها که ایشان مطرح می کنند  متوجه مالیه عظیمی است که منابع  عمده تامین آن ،  نفت و گاز کشورست . حتی امروز که تولید نفت کشور  ( و نه صادرات نفت ) ، به نصف رسیده  ، نفت و گاز  هنوز  هم مانند نیم قرن گذشته ،منبع  اصلی تامین مالیه برای دولت و حکومت باقی مانده است .  آقای مومنی و دیگرانی که مثل ایشان فکر می کنند  این گمان  را دارند که رهنمود های علمی ، دست اندر کاران و مجلسیان را در  هزینه کرد ها و تخصیص اعتبارات منضبط  تر می کند و به راه درست  تر می برد . اما اشتباه ایشان ، به حساب نیاوردن عاملی نیرومند و پشتیبان ، موسوم به نظارت عمومی  یا نظارت مردمی است .ا     اقتصاددانان ما با الگوی نامناسب خود در رواداری