جناب دکتر غنی نژاد هنوز در نمی یابد اقتصاد دولتی در ایران از کجا مایه می گیرد . او دولتی شدن اقتصاد در ایران را ثمره چپ خویی حاکمان تحت تاثیر روشنفکران چپ می بیند . با وجودی که در مصاحبه اش دوران حکومت رضا شاه را دوران دخالت دولت در اقتصاد ایران می داند باز هم ادعای نادرست خودش را دنبال می کند  و اصرار دارد که بگوید چپ مزاجی روشنفکران ما اقتصاد دولتی را روی دست ما گذاشت . او در مورد عصر رضا شاه فراموش می کند که نشانه بارز دخالت  دولت در اقتصاد خرج قشون و ارتش رضا شاه  است که از  درآِمد نفت تامین می شد . بله قدرت نظامی رضا شاه از پول نفت آب می خورد . بعد از رضا شاه و بعد از ملی شدن نفت و بعد از مصدق هم تغذیه مالی حکومت در ایران به ویژه  در پنجاه سال اخیر 

مکاشفات دوستان اقتصاددان ما به فاج فکتور (Fudge Factor)  هم کشیده شد .  ریشه‌یابی گسترش فساد در جمهوری اسلامی آن ها را به شگفت گویی کشانده است  . خود غافل اند که همه این گرفتاری از  الگوی کهنه شان آب می خورد  . صد ها و صد ها  میلیارد دلار  مالیه حاصل از نفت و گاز متعلق به مردم ،  طی نیم قرن اخیر  که نقد و بسیار هنگفت  بوده است ، تحت فتوای این عالیجنابان ، درآمد غیر مالیاتی برای دولت معرفی شد و هنوز هم می شود . با چنین فتوایی که اقتصاددانان  ما مفتی آن می شوند ، مردم از همه آنچه  که  از  میراث نقد و گرانبهای خود به دولت  و حکومت می دهند بی خبر گذاشته می شوند . اگر دادن این مالیه هنگفت چون  دیگر آیتم های مالیاتی ،  مالیات مردم شناخته می شد ، مردم هم مانند دیگر آیتم های مالیاتی  قبض و

به گفته رئیس پیشین سازمان امور مالیاتی  « مردم زمانی سالارِ دولت می‌شوند که خرج دولت را می‌دهند. در چنین سیستمی دولت به منابع مردم وابسته است و در برابر آنها پاسخگو است. اما در ایران چه؟ عرب‌مازار می‌گوید نیم‌قرن است اقتصاد ما به نفت متکی است و همین سبب شده که دولت گمان کند به مردم نیازی ندارد و مردم گمان کنند مالیاتی که می‌دهند پول زور است. پس مردم راه خود را می‌روند و دولت راه خود را. حتی همین نگاه قبل از انقلاب سبب شد شاه بگوید هرکه ناراضی است برود. چرا رئیس یک حکومت به چنین فکری می‌رسد؟ چون تصور می‌کند پول نفت متعلق به خودش است و نه‌تنها از مردم پول نمی‌گیرد بلکه هزینه مردم را هم می‌دهد  . » این ها که آورده شد بخشی از مطلبی است که از سوی  یک اقتصاددان ،  استاد دانشگاه شهید بهشتی ،  در تجارت فردا منتشر و

گفت‌وگو با موسی غنی‌نژاد درباره ریشه‌های جا ماندن اقتصاد ایران از رقبای منطقه‌ای و جهانی در دارایان داشته های  اقتصاد ایران به نقل از تجارت فردا  شنبه, ۱۰ اسفند ۱۳۹۸ ساعت ۱۷:۳۳:  موسی غنی‌نژاد در تحلیل دلایل جا ماندن اقتصاد ایران از رقبای منطقه‌ای و جهانی بر یک مشکل مبنایی تاکید می‌کند :  «مشکل ما نه مشکل مدیریت است، نه مشکل اقتصاد و نه حتی مشکل سیاست به معنای کلی کلمه؛ مشکل ما ایدئولوژی است. ما گرفتار نوعی ایدئولوژی شده‌ایم که دست و پای مملکت را برای هرگونه پیشرفت بسته است.» این اقتصاددان البته تاکید می‌کند که ایدئولوژی مورد اشاره هیچ ربطی به مذهب و اعتقادات اسلامی ندارد «و بیشتر شبیه به نوعی ایدئولوژی کمونیستی است». عبارتی که نقل شد خلاصه اظهارات موسی غنی نژاد و به همین شکل نیز در گزارش آمده است . علاقمندان می توانند مفصل گزارش را در منبعی که نام آن را آورده ایم مشاهده

حمایت مردم تکیه گاه  اصلی اصلاح طلبی است و اصلاح طلبان در جلب حمایت مردم نا موفق بوده اند .  این  فعالین سیاسی یعنی اصلاح طلبان ، گناه را به گردن رقیبان می اندازند ، رقیبانی که به اصول گرایان  موسوم شده اند . آیا واقعیت همین  است ؟ نظاره گر میدان مردمند و حرف حساب را مردم اگر بشنوند به آسانی از آن نخواهند گذشت .  معمولاً حرف حسابی که بخش قابل توجهی از مردم آن را درست بدانند و بخش قابل توجه دیگر آن را نادرست بیانگارند  ، پیش برد آن کاری مشکل است . اصلاح طلبان حرف حسابی که می توانست پشتیبانی همه مردم را به خود جلب کند متاسفانه با غفلتی نا بخشودنی ، کنار گذاشته اند .  به راستی این حرف حساب چه می توانست باشد  یا بهتر بگوییم  ، چه می تواند باشد ؟ به خاطر بدعتی که این حرف حساب با خود دارد

آقای کاتوزیان سال ها و سال هاست که ایران را بدون دلیل از کشور های شرقی و آسیایی کاملاً استثنا می کنند . اصطلاحی که ایشان باب کرده عده ای را  به بیراهه کشانده است .   همایون کاتوزیان چشم های خودش را به قحطی های دوره ای در تاریخ ایران بسته است . همان قحطی ها  و خشکسالی  ها که می آمد و می رفت و  هر بار با آمدنش همه چیز حتی قوانین نیم بند را  که پا می گرفت با خود می برد و در منطقه ای وسیع  از امپراطوری همه چیز از نو و  فقط با دخالت حکومت های نیمه جان در مرکز پا می گرفت و به دنبال آن  اشرافیت و مالکیت در همان منطقه ، دوباره به دسته و گروهی تازه تعلق می گرفت .(( نگاه کنید به جامعه قحطی و جامعه شناسی قحطی ( نگاه به عاملی بازدارنده در تکامل اجتماعی شرق ).

اگر کمی بی پرده سخن بگوییم، تلاش کارشناسان ما در برنامه ریزی اقتصاد نفتی ایران به تلاش دانش آموزی شباهت پیدا می کند که در حل مساله یی ساده در جبر، برای معادله یی بدون ریشه، با سعی و خطا در جست وجوی ریشه یا یافتن پاسخی غیرممکن است. آنها که سال های اولیه دبیرستان را به خاطر می آورند منظور مرا خوب درک می کنند. بلی مطلب این است که با استفاده از علم بسیاری اوقات شدنی یا نشدنی را از همان ابتدای کار می شود فهمید و کار بیهوده را کنار گذاشت. ولی متاسفانه با وجود این همه سعی و خطا، در اقتصاد کشور هنوز هم در ادراک چرایی این همه ناکامی ناتوان مانده ایم. در جامعه ایرانی ما که هنوز تک واژه یی ویژه علم با مفهوم علوم طبیعی (به معنای science) در زبان مردم حتی فرهیختگان جایی باز نکرده است شاید طرح اینگونه مسائل آن هم با

اگر به اظهارات دکتر فرشاد مومنی توجه کنیم باید ها و نباید ها از سوی ایشان  فقط متوجه دولتیان و مجلسیان و گاهی هم متوجه بعضی همکاران محترم ایشانست . محور ضرورت ها که ایشان مطرح می کنند  متوجه مالیه عظیمی است که منابع  عمده تامین آن ،  نفت و گاز کشورست . حتی امروز که تولید نفت کشور  ( و نه صادرات نفت ) ، به نصف رسیده  ، نفت و گاز  هنوز  هم مانند نیم قرن گذشته ،منبع  اصلی تامین مالیه برای دولت و حکومت باقی مانده است .  آقای مومنی و دیگرانی که مثل ایشان فکر می کنند  این گمان  را دارند که رهنمود های علمی ، دست اندر کاران و مجلسیان را در  هزینه کرد ها و تخصیص اعتبارات منضبط  تر می کند و به راه درست  تر می برد . اما اشتباه ایشان ، به حساب نیاوردن عاملی نیرومند و پشتیبان ، موسوم به نظارت عمومی  یا نظارت مردمی است .ا     اقتصاددانان ما با الگوی نامناسب خود در رواداری

در پاسخ به حسین راغفر ایسنا ۲۸ دی ۱۳۹۸ شاید قدری عجیب باشد اما این یک واقعیت است . در نیم قرن اخیر علیرغم هزینه کرد از محل ثروت عظیم منابع نفت و گاز که به بیش از هزار ملیارد دلار می رسد ، امروز اقتصاددانی که دلسوز اقتصاد کشور است به دنبال طرحی برای برون رفت از فقری گسترده است . قبول این مطلب کمی دشوار است چرا که معمولاً سیاستمداران در مظان اتهامند . اما کمی تامل موضوع را روشن می کند . از نیم قرن پیش به آن سو در ایران ما همانند قریب به اتفاق کشور ها مالیات مردم تامین کننده بخشی کلان از بودجه بوده است اما از آن مقطع به این سو ، قضیه به ظاهر واژگون می شود و مالیات مردم بخشی محدود از بودجه دولت می شود و بخش عمده بودجه از محل فروش نفت و گاز ملی شده به مردم ایران

آنچه که در طول پنجاه سال گذشته در اقتصاد ما پیش آمد مساله ساده یی نیست ، راه علاج آن نیز دربایگانی تجربیات دیگر کشورها ثبت نگردیده است. دشواری کار هر روز آشکارتر می شود . تحلیل های ساده انگارانه از این و از آن زیاد است و بیانی قانع کننده از سوی اقتصاددانان شنیده نمی شود . سعی و خطا همچنان ادامه دارد . چندی پیش در روزنامه دنیای اقتصاد (۲۸/۶/۹۸) مطلبی بود با عنوان ” راه فرار از چرخه مخرب نفتی ” و نام آقای دکتر مسعود نیلی در کنار آن به چشم می خورد . اقتصاد دان محترم جناب آقای نیلی مانند بعضی دیگر، سال ها شاید دهه ها برای برون رفت از دشواری اقتصاد نفتی ایران زحمت کشیده متاسفانه به راه حلی نزدیک نشدند . اظهارات اخیر ایشان در روزنامه دنیای اقتصاد ظاهراً معرف طرح تازه ای از سوی ایشان است . به اعتقاد آقای نیلی